فلج انقباضی تیپ 3A

فلج انقباضی تیپ 3A

Spastic paraplegia type 3A

OMIM: #182600

توصیف بیماری

فلج انقباضی تیپ 3A عضوی از یک گروه از اختلالات ژنتیکی، به نام فلج های انقباضی ارثی  میباشد. این اختلالات با سختی عضلانی  و فلج اندام های تحتانی شناسایی میشوند. فلج های انقباضی  ارثی به دو نوع ساده و پیچیده  تقسیم می شوند. در انواع ساده ، اندام های تحتانی تحت تاثیر قرار می گیرند اما انواع پیچیده این اختلال ، دیگر نواحی بدن را نیز درگیر میکنند. دیگر ویژگیها شامل  تغییرات بینایی ، تغییرات فرآیندهای ذهنی ، اختلال در راه رفتن و آسیب عملکردهای عصبی ( نوروپاتی ) میباشد. فلج انقباضی تیپ 3A  معمولا یک فلج انقباضی ساده است گرچه چندین مورد پیچیده نیز گزارش شده اند.

علاوه بر ضعف و سختی ماهیچه ای که معمولا هر دو پا را با شدت یکسان درگیر میکند ، افراد مبتلا به این نوع فلج انقباضی ، تحلیل پیشرونده عضلانی ( آمیوتروفی ) در اندام های تحتانی ، کاهش کنترل مثانه ، انحنای غیر طبیعی ستون مهره ها (اسکولیوز) ،  از دست دادن حس در پاها ( نوروپاتی محیطی ) یا قوس زیاد کف پا (pes cavus)را نیز تجربه میکنند. علائم فلج انقباضی تیپ 3A معمولا قبل از 10 سالگی ( میانگین شروع 4 سالگی است ) ظاهر میشوند. در برخی افراد بیمار ، بیماری با گذر زمان تدریجا پیشرفت کرده و گاهی باعث استفاده از واکر هنگام راه رفتن میشود.

فراوانی

فلج انقباضی تیپ 3A متعلق به زیرگروهی از فلج های انقباضی ارثی که به عنوان فلج انقباضی ارثی اتوزومال غالب شناخته میشود ، میباشد. شیوع فلج انقباضی ارثی اتوزومال غالب 2 تا 9 نفر در هر 100000 نفر تخمین زده شده است. فلج انقباضی تیپ 3A مسئول 10 تا 15 درصد تمام موارد فلج انقباضی ارثی اتوزومال غالب میباشد.

علل بیماری

جهش های ژن ATL1 باعث ایجاد فلج انقباضی تیپ 3A میشوند. ژن ATL1 دستورالعمل هایی برای تولید پروتئینی به نام atlastin1 فراهم میکند. atlastin1 ابتدا در مغز و طناب نخاعی ( سیتم عصبی مرکزی )  بویژه در سلول های عصبی ( نورون ها  ) که از مغز به سمت طناب نخاعی گسترش میابند ( رشته های مغزی نخاعی ) ، تولید میشود. این نورون ها سیگنال های الکتریکی که منجر به انجام حرکات ارادی عضلانی میشوند را انتقال میدهند. atlastin1 در رشد رشته های تخصصی نورون ها به نام آکسون ها ( پیام های عصبی مربوط به حرکات عضلات را انتقال میدهند ) مشارکت میکنند. این پروتئین احتمالا در عملکرد نرمال  چند اندامک دیگر درون نورون ها نقش ایفا کرده و مواد را درون این سلول ها توزیع میکند. جهش های ژن ATL1 احتمالا منجر به کمبود پروتئین طبیعی atlasin1  میشوند که این امر عملکرد نورون ها ، از جمله توزیع مواد در این سلول ها را مختل میکند. عدم پروتئین atlastin1 عملکردی ممکن است رشد آکسون ها را نیز محدود کند.

این مشکلات میتوانند منجر به عملکرد غیرطبیعی یا مرگ نورون های طویل رشته های مغزی نخاعی شوند. در نتیجه نورون ها قادر نیستند پیام های عصبی را ، بویژه به نورون ها و عضلات در سمت دیگر بدن انتقال دهند. این عملکرد ناقص عصب منجر به ایجاد علائم فلج انقباضی تیپ 3A میشود.

الگوی توارث

فلج انقباضی تیپ 3A با الگوی توارث اتوزومال غالب به ارث میرسد ، به این معنی که یک کپی از ژن تغییریافته در هر سلول برای ایجاد بیماری کافی است. در حدود 95 درصد موارد ، فرد بیمار جهش را از والد بیمار خود به ارث میبرد.