فلج انقباضی تیپ 2

فلج انقباضی تیپ 2

Spastic paraplegia type 2

OMIM:#312920

توصیف بیماری

فلج انقباضی تیپ 2 عضوی از یک گروه از اختلالات ژنتیکی، به نام فلج های انقباضی ارثی  میباشد. این اختلالات با سختی عضلانی  و فلج اندام های تحتانی شناسایی میشوند. فلج های انقباضی  ارثی به دو نوع ساده و پیچیده  تقسیم می شوند. در انواع ساده ، اندام های تحتانی تحت تاثیر قرار می گیرند اما انواع پیچیده این اختلال ، علاوه بر اندام های تحتانی ، اندام های فوقانی ( با درجه کمتر ) ، ساختار یا عملکرد مغز  و اعصابی که مغز و طناب نخاعی را به عضلات و سلول های حسی(حس هایی مثل لمس ، درد ، گرما و صدا را حس میکنند) وصل میکنند (سیستم عصبی محیطی ) را نیز درگیر میکنند. فلج انقباضی تیپ 2 میتواند در هر دو نوع ساده یا پیچیده ظاهر شود.

افراد مبتلا به فرم ساده فلج انقباضی تیپ 2 ، سختی و انقباض را در اندام های تحتانی خود تجربه کرده و معمولا هیچ علائم دیگری ندارند. افراد مبتلا به فرم پیچیده بیماری علاوه بر سختی اندام های تحتانی ، مشکلات حرکت و تعادل ( آتاکسی ) ، حرکات غیرارادی چشم ( نیستاگموس ) ، ناتوانی ذهنی ملایم ، لرزش ریتمیک غیرارادی (رعشه ) و تحلیل (آتروفی ) اعصاب چشمی که حامل اطلاعات از چشم ها به مغز میباشند را نیز تجربه میکنند. علائم معمولا بین 1 تا 5 سالگی ظاهر میشوند و افراد بیمار معمولا توانایی راه رفتن را داشته و طول عمر طبیعی دارند.

فراوانی

شیوع تمام موارد فلج های انقباضی 2 تا 6 نفر در هر 100000 نفر در سراسر جهان میباشد. فلج انقباضی تیپ 2  احتمالا مسئول تنها درصد کمی از تمام موارد فلج های انقباضی میباشد.

علل بیماری

جهش های ژن PLP1 باعث ایجاد بیماری فلج انقباضی تیپ 2 میشوند. ژن PLP1 دستورالعمل هایی برای تولید پروتئین پروتئولیپید 1 (proteolipid protein 1 )  و نوع تغییریافته ( ایزوفرم ) آن یعنی DM20 را فراهم میکند. پروتئین پروتئولیپید 1 و DM20 ابتدا در مغز و طناب نخاعی ( سیستم عصبی مرکزی ) قرار میگیرند و پروتئین های اصلی میلین ( پوشش چربی که رشته های عصبی را عایق بندی میکند) محسوب میشوند. فقدان پروتئین پروتئولیپید 1 و DM20 میتواند منجر به کاهش تشکیل میلین ( دیس میلیناسیون ) شود که این امر عملکرد سیتم عصبی را مختل کرده و منجر به ایجاد علائم فلج انقباضی تیپ 2 میشود.

الگوی توارث

این بیماری با الگوی وراثت وابسته به X مغلوب به ارث میرسد. زمانیکه ژن جهش یافته  مرتبط با بیماری روی کروموزوم X ( یکی از دوکروموزوم جنسی ) قرار داشته باشد ، بیماری وابسته به X  محسوب میشود. در مردان ( افرادی که تنها یک کروموزوم X دارند ) یک کپی تغییر یافته از ژن در هر سلول برای ایجاد بیماری کافی است. از آنجاییکه زنان دو کپی از کروموزوم X دارند یک جهش در هر سلول معمولا منجر به علائم خفیف تر در زنان نسبت به مردان میشود یا ممکن است اصلا علائمی ایجاد نشود. مشخصه وراثت وابسته به X این است که پدرها نمیتوانند صفات وابسته به X را به پسران خود انتقال دهند.

در بیشتر اختلالات وابسته به X مغلوب ، یک زن با یک کپی تغییریافته از ژن در هر سلول حامل نامیده میشود. او میتواند ژن را انتقال دهد اما عموما علائم بیماری را نشان نمیدهد. اگرچه برخی زنان حامل یک جهش PLP1 ممکن است سختی عضلانی و کاهش فرآیندهای ذهنی را تجربه کنند. زنان حامل یک جهش PLP1 ریسک افزایش یافته تجربه تحلیل پیشرونده فرآیندهای شناختی ( زوال عقل ) را در مراحل بعدی زندگی خواهند داشت.