سندرم Klippel-Trenaunay

سندرم Klippel-Trenaunay

Klippel-Trenaunay syndrome

OMIM:#149000

توصیف بیماری

سندرم Klippel-Trenaunay ، اختلالی است که تکوین رگ های خونی ، بافت های نرم ( مثل پوست و عضلات ) و استخوان ها را تحت تاثیر قرار میدهد. این اختلال دارای سه ویژگی عمده می باشد : یک نشانه مادرزادی قرمز به نام لکه شراب پورت ، رشد غیرطبیعی بافت های نرم و استخوان ها و بدشکلی های رگی. بیشتر افراد مبتلا به این سندرم با یک لکه شراب پورت به دنیا می آیند. این نوع نشانه تولد در اثر تورم مویرگ های نزدیک به سطح پوست ایجاد میشود. لکه های شراب پورت معمولا مسطح بوده و میتوانند از صورتی کمرنگ تا شاه بلوطی پررنگ متنوع باشند. در افراد مبتلا به این سندرم ، لکه شراب پورت معمولا بخشی از یک اندام را میپوشاند. ناحیه متاثر ممکن است با افزایش سن کمرنگ تر یا پررنگ تر شود. گاهی ، لکه های شراب پورت تاول های قرمز کوچکی ایجاد میکنند که پاره شده و به راحتی خونریزی می کنند. سندرم Klippel-Trenaunay با رشد بیش از حد استخوان ها و بافت های نرم که در نوزادی شروع میشوند نیز همراه میباشد. معمولا این رشد غیرطبیعی به یک اندام محدود میباشد و اغلب این عضو یک پا میباشد. گرچه ، رشد بیش از حد می تواند دست ها یا ندرتا تنه را نیز تحت تاثیر قرار دهد. رشد غیرطبیعی میتواند باعث درد ، احساس سنگینی و کاهش حرکت در ناحیه متاثر شود.

اگر رشد بیش از حد باعث بلندی یک پا نسبت به پای دیگر شود میتواند منجر به ایجاد مشکلات در راه رفتن نیز شود. بدشکلی های رگی سومین ویژگی عمده این سندرم می باشند. این اختلالات شامل رگ های واریسی ، که رگ های متورم و پیچ خورده نزدیک به سطح پوست میباشند و اغلب باعث ایجاد درد میشوند ، میباشند. رگ های واریسی معمولا در طرفین ران ها و ساق های پا ظاهر می شوند. رگ های عمیق اندام ها نیز میتوانند در افراد مبتلا به این سندرم غیرطبیعی باشند. بدشکلی های رگ های عمیق خطر ایجاد نوعی از لخته خون به نام ترومبوز ورید عمقی (DVT) را افزایش می دهد. اگر یک ترومبوز ورید عمقی از جریان خون حرکت کرده و به سمت ریه ها برود ، می تواند باعث ایجاد یک لخته خون تهدید کننده زندگی به نام آمبولی ریوی (PE) شود. عوارض دیگر این سندرم میتوانند شامل نوعی از عفونت پوستی به نام سلولیت ، تورم ناشی از تجمع مایع ( لنفوادم ) و خونریزی داخلی از رگ های خونی غیرطبیعی ، باشند. ندرتا ، این بیماری با اتصال انگشت های ویژه دست یا پا ( سین داکتیلی ) یا وجود یک انگشت اضافه ( پلی داکتیلی ) نیز همراه میباشد.

فراوانی

سندرم Klippel-Trenaunay در حدود حداقل 1 فرد از هر 100000 فرد را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد.

علل بیماری

سندرم Klippel-Trenaunay میتواند در اثر جهش های ژن PIK3CA ایجاد شود. این ژن دستورالعمل هایی را برای ساخت پروتئین p110α که یک زیر واحد از آنزیمی به نام فسفاتیدیل  اینوزیتول 3-کیناز (PI3K ) می باشد ، فراهم می کند. PI3K در سیگنالینگ شیمیایی که برای بسیاری از فعالیت های سلولی  از جمله رشد و تقسیم سلولی ( تکثیر ) ، حرکت سلول ها ( مهاجرت سلول ها ) و بقای سلولی مهم است ، نقش ایفا می کند. انجام این فرآیندها ، PI3K را برای توسعه بافت های سراسر بدن مهم می سازد.

جهش های ژن PIK3CA که با سندرم Klippel-Trenaunay مرتبط هستند ، پروتئین p110α را تغییر می دهند. زیر واحد تغییریافته باعث ایجاد PI3K می شود که به طور غیرطبیعی فعال است که به سلول ها اجازه رشد و تقسیم مداوم را می دهد. افزایش تکثیر سلولی منجر به رشد غیرطبیعی استخوان ها ، بافت های نرم و رگ های خونی می شود.سندرم Klippel-Trenaunay یکی از چندین سندرم رشد بیش از حد شامل سندرم بدشکلی مگالنسفالی که در اثر جهش های ژن PIK3CA ایجاد می شوند ، می باشد. این بیماری ها با هم به عنوان طیف رشد بیش از حد مرتبط با PIK3CA) PROS) شناخته می شوند. از آنجائیکه تمام افراد مبتلا به این سندرم دارای یک جهش در ژن PIK3CA نمی باشند ، این امکان وجود دارد که جهش هایی در ژن های ناشناخته نیز باعث ایجاد این بیماری شوند.

الگوی توارث

سندرم Klippel-Trenaunay تقریبا همیشه تک گیر است به این معنی که در افراد بدون سابقه خانوادگی از بیماری ایجاد می شود. مطالعات پیشنهاد می دهند که این بیماری از جهش های ژنی غیرارثی نشات می گیرد. این تغییرات ژنتیکی که جهش های پیکری نام دارند ، به صورت اتفاقی در یک سلول حین مراحل اولیه تکوین پیش از تولد ایجاد می شوند. با ادامه تقسیم سلولی حین تکوین ، سلول هایی که از اولین سلول غیرطبیعی نشات میگیرند دارای جهش خواهند بود و سلول های دیگر اینگونه نیستند. این مخلوط از سلولهایی با یک جهش ژنتیکی و سلول هایی بدون آن به عنوان موزائیسم شناخته می شود.