بیماری CLN2

بیماری CLN2

CLN2 disease

OMIM: #204500

توصیف بیماری

بیماری CLN2 یک اختلال ارثی است که ابتدا سیستم عصبی را تحت تاثیر قرار میدهد. علائم و نشانه های این بیماری معمولا بین ٢ تا ٤ سالگی شروع میشوند. ویژگیهای اولیه معمولا شامل تشنج های مکرر ( صرع ) و اشکال در انجام حرکات هماهنگ ( آتاکسی) میباشد. کودکان بیمار فشردگی عضلانی ( میوکلونوس) و از دست دادن بینایی را نیز تجربه میکنند. بیماری CLN2 مهارت های حرکتی مثل نشستن و راه رفتن و همچنین رشد کلامی را تحت تاثیر قرار میدهد. این بیماری منجر به از دست دادن مهارت هایی که پیش تر کسب شده بود (پسرفت رشدی ) ، ناتوانی ذهنی که تدریجا بدتر میشود و مشکلات رفتاری نیز میشود. افراد با این بیماری اغلب در اواخر کودکی به استفاده از ویلچیر نیاز پیدا میکنند و معمولا بعد از دوران نوجوانی خود زنده نمیمانند. برخی کودکان مبتلا به بیماری CLN2 علائم را معمولا تا بعد از ٤  سالگی نشان نمیدهند. این افراد ویژگیهای ملایم تری در مقایسه با افرادی که زودتر تشخیص داده میشوند ، دارند اما آتاکسی در این افراد شدیدتر است. 

بیماری CLN2 یکی از اعضای یک گروه از اختلالات با عنوان Neuronal ceroid lipofuscinosis ( NCLs)  که ممکن است مجموعا به عنوان بیماری  Batten  نیز شناخته شوند ، میباشد.  تمام این اختلالات سیستم عصبی را تحت تاثیر قرار میدهند و معمولا منجر به مشکلات شدیدتر بینایی ، حرکتی و ذهنی میشوند. NCL های مختلف از طریق علت ژنتیکی خود متمایز میشوند. هر کدام از انواع این بیماری با علامت (CLN ) به معنی ceroid lipofuscinosis ، neuronal و سپس عددی برای  زیرگروه آن نشان داده شده اند.

فراوانی

در استان Newfoundland در کانادا ، شیوع بیماری CLN2 در حدود ٩ در ١٠٠٠٠٠ تولد تخمین زده شده است. شیوع این بیماری خارج از این جمعیت ناشناخته است. بیش از ٣٠٠  مورد در سراسر جهان در مقالات علمی گزارش شده است.

علل بیماری

جهش های ژن TPP1 منجر به بیماری CLN2 میشود. ژن TPP1  دستورالعمل هایی برای تولید آنزیمی به نام تری پپتیدیل پپتیداز١ فراهم میکند. این آنزیم در اندامک های سلولی به نام لیزوزوم ها (انواع مختلف مولکول ها را هضم و بازیافت میکند) یافت میشود. تری پپتیدیل پپتیداز ١ قطعات پروتئینی که به عنوان پپتیدها شناسایی میشوند را به واحدهای ساختمانیشان (آمینواسیدها) تجزیه میکند. جهش های ژن TPP1  تولید یا فعالیت  آنزیم تری پپتیدیل پپتیداز١ را به شدت کاهش داده یا حذف میکند. کاهش در آنزیم عملکردی منجر به تجزیه ناکامل پروتئین های ویژه میشود. بیماری CLN2 مثل دیگر NCL ها از طریق تجمع پروتئین ها یا پپتیدها و دیگر مواد در لیزوزوم ها شناسایی میشود. این تجمعات در سلول های سراسر بدن یافت میشوند ؛ اگرچه ، به نظر میرسد سلول های عصبی نسبت به این اثرات آسیب پذیرتر هستند. تجمعات میتواند باعث آسیب سلولی منجر شونده به مرگ سلولی شود. مرگ پیشرونده سلول های عصبی در مغز و دیگر بافت ها منجر به ایجاد علائم و نشانه های بیماری CLN2 میشود.

افرادی که زمان دیرتری از دوران کودکی با بیماری CLN2 تشخیص داده میشوند احتمالا جهش های ژن TPP1 در آن ها منجر به تولید آنزیمی با میزان کمی از عملکرد طبیعی میشود. عملکرد پروتئین در این افراد بیشتر از افرادی است که بیماری را زودتر در دوران کودکی خود کسب میکنند. در نتیجه ، زمان بیشتری طول میکشد که پپتیدها و دیگر مواد در لیزوزوم ها انباشته شده و به سلول های عصبی آسیب بزنند.

الگوی توارث

این بیماری با الگوی توارث اتوزومی مغلوب به ارث میرسد ، به این معنی که هر دو کپی ژن در هر سلول حاوی جهش میباشند. والدین فردی با بیماری اتوزومی مغلوب هر کدام یک کپی از ژن جهش یافته را حمل میکنند ، اما معمولا علائم و نشانه های بیماری را نشان نمیدهند.